پارکینسون به عنوان یک بیماری مزمن ، پیشرونده و با تخریب سلول های عصبی شناخته میشود که منجر به مجموعه ای از علائم حرکتی، شناختی و روانی میگردد. علائم این اختلال هنگامی بروز میکند که ۶۰-۴۰ درصد سلول های تولید کننده ی دوپامین دچار اشکال شده باشند.
علائم اصلی این بیماری لرزش در حین استراحت، سفتی عضلانی، عارضه ی یخ زدگی حین راه رفتن، کندی حرکتی و نیز بی ثباتی های وضعیتی می باشد. نقایص راه رفتن در پارکینسون منجر به نقص در استقلال فرد شده و کیفیت زندگی فرد را کاهش میدهد. از جهتی این نقایص میتواند منجر به افزایش خطر افتادن و بالا رفتن خطر شکستگی ها در بیمار گردد. نقایص راه رفتن ممکن است در قالب کاهش سرعت، کاهش طول و پهنای گام و افزایش مدت زمان مکث ها ما بین راه رفتن بروز نماید.
درمیان درمان های رایج برای بهبود نقایص راه رفتن در بیماران پارکینسون، دو روش کلی درمان های مبتنی بر بهبود علائم از طریق تمارین مرتبط به جهت افزایش میزان برقراری ارتباطات عصبی و نیز روش های درمان جایگزین وجود دارد. تمارین متعددی با توجه به شدت بیماری به جهت کاهش نقایص راه رفتن از جمله نقایص ذکر شده و نیز یخ زدگی راه رفتن بوسیله کاردرمانگر و یا فیزیوتراپیست انجام میگیرد. در این بین استفاده ی درمانی از تردمیل به جهت کاهش نقایص راه رفتن مورد توجه گروه های پژوهشی در طی دو دهه ی اخیر بوده است.
مطالعات متعددی تاثیرات چشمگیر استفاده از تردمیل در بهبود نقایص راه رفتن در بیماران پارکینسون که از این درمان استفاده نموده بودند را در قیاس با بیماران پارکینسونی که از این درمان استفاده ننموده باشند، مورد بررسی و گزارش دهی قرار دادند.مطالعات مروری در دهه ی اخیر که مطالعات با حجم نمونه ی بیشتری را مورد بررسی قرار میدهند، بهبود در الگوهای حرکتی با ثبات تر و نیز بهبود الگوهای راه رفتن ریتمیک را نشان داده اند. این مطالعات بهبود پارامترهای فضایی حرکت و راه رفتن از جمله سرعت، طول و ریتم گام برداشتن را گزارش نموده اند.
به جهت بهینه سازی خروجی های درمانی و بهبود عملکردی بیشتر انجام تردمیل درمانی را تحت نظر کاردرمانگر و یا فیزیوتراپیست انجام دهید. درمانگران با توجه به شرایط بیمار تمارین مختلفی را حین استفاده از تردمیل اعمال مینمایند که منجر به بهبود عملکردی بیشتر میگردد.
مطالعات، دوزهای متفاوتی از انجام تردمیل درمانی را با تاثیرات متفاوت نشان داده اند. استفاده از تردمیل با نظارت کاردرمانگر ویا فیزیوتراپیست منجر به افزایش خروجی های درمان میگردد. اما در صورت عدم دسترسی انجام تردمیل درمانی در خانه از عدم انجام آن بهتر است. به طور کلی استفاده ی ۳الی ۴ مرتبه در هفته از تردمیل درمانی برای مدت زمان ۴۵-۳۰ دقیقه بطور مستمر منجر به بهبود الگوهای راه رفتن شده و نقایص حرکتی را کاهش میدهد. در صورت انجام تردمیل درمانی با دوز کلی بیان شده بعد از حداکثر ۶ هفته نشانگانی از بهبود در راه رفتن در بیماران پارکینسون مشاهده خواهد شد.
نویسنده : کاردرمانگر دکتر محبی راد