چطور احتمال افتادن در بیماران پارکینسون را کاهش دهیم؟
پار کینسون بطور معمول با افزایش احتمال افتادن همراه است. افراد بالای ۶۵ سال یا به عبارتی سالمندان بطور میانگین یکبار در سال دچار عارضه افتادن میشوند ولی نرخ افتادن در افراد مبتلا به پارکینسون بیشتر از سالمندن بدون پارکینسون است. افتادن در بیماران پارکینسون به علل متفاوتی من الجمله فریزینگ (یخ زدگی حین راه رفتن )، نقایص شناختی، اختلال در تعادل ، ضعف عضلانی، نقایص در بینایی و کاهش سرعت گام برداشتن رخ می دهد.
افتادن علاوه بر ایجاد خطراتی همچون افزایش احتمال شکستگی و مشکلات سلامتی پس از آن منجر به کاهش کیفیت زندگی بیمار ومراقبت افزایش استرس مراقب و کاهش میزان استقلال بیمار در انجام فعالیت های روزمره می گردد. با توجه به آسیب های فیزیکی و روانی ناشی از افتادن، مطالعات متعددی در جهت کاهش احتمال افتادن بوسیله روش های درمان مختلف انجام شده است که در این گفتار به مهمترین روشهای پیشگیری و کاهش احتمال افتادن خواهیم پرداخت:
- بهبود تعادل
نقص در تعادل که به بی ثباتی وضعیتی نیز مشهور است از مهمترین علل افتادن در بیماران پارکینسون می باشد. طبق مطالعات انجام شده تاثیر انجام تمرین های خانگی تعادل بسیار کم تر از تاثیر انجام بوسیله متخصصین کاردرمانی می باشد. با این حال چندین تمرین که انجام دادن آنها منجر به بهبود حداقلی در تعادل می شود عبارتند از:
بروی پنجه پا ایستادن
به روی پاشنه ایستادن
بلند کردن یک پا وایستادن روی پای مقابل
انجام تمرین اسکات
لازم بذکر است انجام تمارین فوق حتما میبایست به تایید کاردرمانگر و با رعایت شرایط ایمنی بیمار انجام گیرد.
- ایمن سازی محیط خانه
ایمن سازی محیط های داخل خانه در کاهش احتمال افتادن بسیار موثر است بوسیله موارد متعددی می توان میزان ایمنی محیط خانه را افزایش داد که مهمترین آنها عبارتند از :
– افزایش میزان نور فضاها
– ایجاد تضاد در رنگها ( مثلا درب کابینت سفید با نوار مشکی به اتمام برسد ، استفاده از نوارهایی رنگی بر روی لبه پله ها )
– استفاده از میله های فلزی(grab bar)
– حذف قالیچه های کوچک
- اطمینان از خشک بودن سطوح ( خصوصا در توالت و حمام)
- استفاده از صندلی حمام
- کاهش ارتفاع تخت
- افزایش ازتفاع صندلی نشینمن و صندلی توالت
۳- کاهش رفتارهای خطر ساز
کاهش مشارکت در انجام فعالیت های روزمره زندگی فقدان تحرک جسمی کافی، استفاده از لباس های نامناسب، استفاده از رژیمهای دارویی چندگانه، کاهش ارتباطات اجتماع و سطوح بالاتر اضطراب و افسردگی با افزایش چشمگیر در خطر افتادن همراه است.
در انتها لازم بذکر است که عوامل بیولوژیک نیز در افزایش خطر افتادن نقش دارند. از این میان برخی از این عوامل مانند افزایش سن و یا جنس غیر قابل تغییر اند و عوامل مانند نقایص بینایی، ضعف عضلانی، کاهش تحرک، نقص تعادل و نقایص شناختی بوسیله دریافت خدمات توانبخشی قابل مدیریت می باشند.